Phuket

Een weekje verder en je moet alles weten te relativeren. Patong beach mag dan tegengevallen zijn, maar er zijn voldoende andere stranden om dat goed te maken. En die passeerden we onderweg naar the Big Buddha. Dit is een metershoog beeld dat op de top van een heuvel staat, gemaakt van Birmese witte marmer (of zo zeggen de prentjes en tekst ons toch). En met de vele zonneschijn straalt het beeld langs alle kanten. Momenteel zijn ze een nieuw platform (denk ik) aan het bouwen, wat maakte dat de rust en stilte vervangen werden door bouwvakkersgeluiden en een kraan die af en toe het zicht op de Buddha hindert. Hoe lang de werken gepland zijn, weet ik niet, maar eens het af is zal het de plaats zeker ten goede komen.
Mijn indruk van Phuket, Thailand is dat het erg armoedig en chaotisch is. De Tsunami tien jaar geleden laat op sommige plaatsen nog een leegte of een ruïne. Andere plaatsen zijn dan weer een bouwwerf waarop het zoveelste hotel of resort wordt neergepoot. De arbeidskrachten moeten erg goedkoop zijn, want bij elk resort zijn minstens twee mensen die de slagbomen bedienen. Nee, nee, niet geautomatiseerd, maar met de hand op en neer gelaten, ofwel manueel de correcte knop indrukken. Elk zichzelf respecterend hotel zal ook een parkeerwachter/ verkeersagent hebben: hij (heb geen enkele vrouw dit zien doen) blaast alsof zijn leven ervan afhangt om de bussen op de correcte wijze te laten doostromen. Als de oprijbaan op een straat uitkomt, wagen zij hun leven door zich in het verkeer te storten en de auto(bus) naar buiten te loodsen. Maar ondanks het feit dat Phuket een arm gebied is, proberen zij de toeristen/ het toerisme op alle mogelijke manieren uit te buiten. En ok, misschien moet ik het gemakkelijker loslaten als de prijzen nogal hoog uitvallen, het is tenslotte voor de community right. Maar ... Ik heb het er moeilijk mee. Gisteren hebben wij meer dan dubbel zoveel voor een service betaalt, zo blijkt nu. Het ontneemt me een beetje het onbezorgde vakantiegevoel.
Zaterdag hadden wij Phil en Ashley's trouwfeest. Geen paniek, de ceremonie was pas in de namiddag dus lekker relax om ons klaar te maken. Het is toch wel anders, die niet-Belgische trouwfeesten. De organisatie liet een beetje te wensen over, het leek alsof ons hotel niet goed wist dat er een trouwfeest gepland was/ en dat er een speciale bus zou ingelegd zijn. Of misschien waren wij verkeerd geinformeerd... In ieder geval we zijn er geraakt. De trouwkapel, hoewel het niets met religie te maken heeft, is omgeven door het meer. Niet iedereen had een stoel om op te zitten, maar dat deerde niemand. Wanneer de bruid werd binnengeloodsd door haar vader barstte zowat de helft al spontaan in tranen uit - inclusief de bruid die met rode ogen binnentrad. Hm, ben ik zo emotieloos dat ik niet begreep waarom iedereen de zakdoeken moest bovenhalen? Ook bij dit trouwfeest een videocamera en enkele fotografen. Maar net als in India, erg veel tegenlicht (raampartijen rondom de hele kappel)... Het grappige was dat er nu iemand met een bordje rondliep "smile you're on camera" -> kwestie dat iedereen de boodschap doorheeft. Nadien erg veel foto's maar niet zoals in Belgie enkel het trouwkoppel, nee, nee, liefst met de hele groep. En alle verschillende groepen werden afgeroepen... Het trouwkoppel met de bruidsmeisjes en de groomsmen; het koppel met de ouders; het koppel met haar vrienden en familie; het koppel met zijn vrienden en familie...Dit duurt wel even. Dan werden we opgepikt door veerboten en naar het koppel's hotel gebracht. Daar dronken we iets aan de strandbar- zelf te bekostigen. Ook op het strand nog eens foto's genomen met iedereen, ... En de ondergaande zon, mooi als achtergrond maar super moeilijk om je belichting goed te krijgen zonder externe hulp. Het leek wel een eeuwigheid vooraleer we naar de feestzaal zelf konden gaan. Geen welkomstdrankje, maar direct aan tafel gaan zitten en de suite verwelkomen. De zaal was nogal krapjes ingericht, dus het was soms wat wringen voor het bruidskoppel om als laatste in het midden van hun tafel plaats te kunnen nemen. Bier, wijn en soft drinks waren in het pakket inbegrepen, maar een glaasje sparkling wine konden ze mij niet geven. De eerste vijf minuten zag ik twee meisjes met wijnflessen rondgaan, maar daarna niets meer. Het gevoel dat je achteraf niet meer weet hoeveel glazen je nu precies ophad, speelde hier niet. Het koppel had als "DJ" de eigen IPhone (od) gekozen en dus werden sommige liedjes bruutweg gestopt om plaats te maken voor iets anders, waar zij zin in hadden. Noem mij ouderwets, maar een DJ maakt je feest af. Je moet niet denken/ zoeken welk nummer je als volgende liedje kan gespeeld worden en de overgangen kunnen iets eleganter gemaakt worden. Het dessertenbuffet was reeds uitgestald toen wij binnenkwamen, enkel de torenhoge bruidscake werd nadien binnengerold, maar amper aangeraakt. Halfweg onze dinner (buffetvorm) kreeg iedereen een glaasje sparkling. En pas een dik kwartier of zo later - de dikke condensatiedruppels drupte van het glas - mochten we dan eindelijk klinken.
Ik kreeg de indruk dat het bruidskoppel volop genoot van hun avond en daar is het allemaal om te doen!
De volgende dag was mijn dag!!!! En wat een verwendag is het geworden ... Besloten om toch maar opnieuw een scooter te huren, kwestie van buiten het resort te kunnen vertoeven. Wij naar ons nieuwe ontbijtadresje - prijzen die aannemelijk zijn in vergelijking met het $40pp ontbijtbuffet in het hotel, gezellig. We wilden graag iets doen, maar niet te ver op de scooter, dus dachten we aan een waterval relatief dichtbij. Onze trek daar naartoe leidde ons eerst verkeerd, waardoor we een (achteraf bekeken redelijk hachelijke tot levensgevaarlijke) u-turn moesten doen op een drukke baan. Maar mijne Peter is gelukkig een erg goeie chauffeur die zich niet laat opjutten!! En nadien was het erg simpel. Het leek alsof we na twee meter die drukke baan achter ons lieten en op een smal weggetje door de jungle terecht kwamen. Ook weer rubberbomen - jaja had dat nog nooit in het echt gezien - aan weerszijden van de weg, zover het oog kan strekken. Die bossen geven het een ietwat griezelig aandoen, want erg donker. Na een tien minuten kwamen we aan het Nationale Park waar we plots moesten betalen. Aha ... Uiteraard, het had te mooi geweest. De watervallen (of zal ik eerder zeggen vallekes) waren hun prijs niet waard, maar de palmbomen die er groeiden waren immens! Een van de bladeren viel tegen de grond en Peter verdwijnt in het niet wanneer hij ernaast staat. Hm, snel maar weer terug naar het resort waar we net een rustiger plekje in het immense zwembad hadden ontdekt. Toen we de kamer binnenkwamen merkte Peter een enveloppe op, waarin een massage voucher zat ter attentie van mijn verjaardag - woohoo. Daar zat ik al een hele week op te vlassen :-) en na het zwemmen kwam er iemand een verjaardagscake afleveren !!! Ik dacht telkens dat Peter dit geregeld had, maar den duts was stervende van de "man flu" (een beetje een verkoudheid of zo). Hij bekende telkens, een beetje schaamtelijk dat hij er voor niets tussenzat en dat het hotel gewoon zo goed is. Ik heb er volop van genoten!
De volgende dag hoopten we Phuket town te verkennen, maar dat bleek nogal druk en de "randgemeente"/ straten die we zagen waren niet indrukwekkend genoeg om door te drijven. Ik wilde graag naar een van de grootste Boedhistische tempels gaan, dus reden we daar naartoe. Verschillende tempelgebouwen, maar geen Dagoba's zoals in Sri Lanka. De stijl is hier anders, wat zich ook toont in de Boeddha beelden. Zij hadden ook een bakstenen "oven" waarin vuurwerk/ voetzoekers of zo werden afgestoken = maakte enorm veel lawaai. Ondanks de vele toeristen was het hier rustig en aangenaam -> voilà, onze dag ten goede gekomen. Nadien reden we verder langs het uiterste Zuiden (waar de prijzen plots de pan uitswingen), toegegeven een mooi zicht op de oceaan. Maar wij hadden ondertussen besloten om onze magen te vullen in een van de restaurantjes bij ons in de buurt. Phuket eiland is niet erg groot. Wij verbleven er een week en hebben het bijna compleet rondgereden in een dag. Onze poepen waren wel blij toen we afstapten... En ik had mijn verjaardagsmassagebeurt nog te goed, jeuj. Dinsdag zou weer een Travel Day worden: inpakken en eerst met de bus, daarna met de boot naar Ko Phi Phi Don (het grootste van de Phi Phi eilanden).
Als ik bij Pathong al het gevoel had van een toeristische trekpleister te zijn, moet ik het bijna herdefiniëren in vergelijking met hier. Er zijn geen echte wegen, enkel paddetjes en de politie is de enige die een gemotoriseerd (tweewieler) voertuig heeft. Het ene restaurant wordt overtroefd door het andere, of door de bamboo tattoo shops, de souvenir shops, de massage salons en de vele, vele reisbureautjes die allen boottours aanbieden. Ah en dan heb ik de bars nog niet vermeld, want ja hoor, Phi Phi is erg in trek bij jonge reizigers die zich willen bezatten op tropische pareltjes (en dan slapen tot halverwege de namiddag).
Het doet me denken aan de Mont Saint Michel, maar dan groter, tropischer en paradijslijker - palmbomen, kokosnoten en strand doen het em nog steeds...