Je bekijkt de reis...
M'n thuis is waar m'n stella staat
Reisverslag Dit is de allereerste keer ..
3 augustus 2015
|
Aantal keer bekeken
246
Aantal reacties
0
Ko Phi Phi Don,
Thailand
a
A
Dit is de allereerste keer ..
Dat wij het land verlaten sinds onze verblijfsvergunning. Kunnen aankruisen dat wij die verblijfsvergunning hebben, voelt toch wel speciaal.
Dat Peter en ik een (buitenlandse) vakantie hebben - samen! Een weekje in de eigen of naburige staat valt hierbij in het niets.
Dat ik Thailand bezocht. Peter was hier al geweest en ook al op deze bestemmingen.
Dat ik op een scooter reed, ook al was het dan op een grind/ gras/ en zand parkingplaats waarnaast de olifanten hun obligatoire wandeling aflegden en duurde het hooguit 10 minuten.
Dat ik een bruid effectief haar bruidboeket zag weggooien (en een oudere dame het zag opvangen). En ik die dacht dat dit een Amerikaans gebruik was ... Think again.
Dat ik de bruidegom onder de rokken van de bruid zag duiken om haar kousenband (geen kousen) uit te doen - voorwaarde is dat hij geen handen/ armen mag gebruiken. Ook dit is géén Amerikaanse gewoonte, of toch niet in oorsprong.
Dat Peter en ik samen mijn verjaardag vierden. De eerste keer was ik in Tullamore, en vorig jaar in Europa ... Kwestie van niet gewoon thuis te zitten haha.
Dat ik zo consequent vis, zeevruchten, maar vooral scampi's heb gegeten. Peter eet namelijk geen waterdieren, dus thuis staat dat niet op het menu. Enkel wanneer hij weg is voor het werk, maar dat is ondertussen ook al enkele maanden geleden.
Dat ik rijst met ananas en kip uit een ananas heb gegeten!
Dat ik me zorgen maakte om niets: Pad Thai, fried noodles en fried rice zijn nog geen spikkeltje pikant geweest. Mijn Indiase chicken korma - we ruilden het Thaise eten voor een avond - was waarschijnlijk kruidiger dan ik gewoon ben in OZ, maar nog steeds niet te vergelijken met Sri Lanka of India.
Dat wij een toilet hebben waarin we geen toiletpapier mogen gebruiken/ gooien. De sproeier om u proper te maken, hangt naast het toilet. Gelukkig is de toiletpot nog wel "gewoon" en niet zoals de Indiaase of Franse toiletten. En in ons vorige hotel hadden we een verzonken douche, nu is dat een kleine, losse sproeier met een open gat in de hoek - onze afvoer. Mijn gedachten dwalen onmiddellijk naar Sri Lanka waar ook dit geen uitzondering is.
Dat ik naar Thai boxing ben gaan kijken, hoewel dat genuanceerd moet worden. Zij ronselen mensen uit het publiek om te komen boxen ( bescherming en materiaal wordt voorzien), als belonging krijgen zij een emmertje gevuld met alcohol. Wij hebben slechts één match (3 minuten dat er echt gevochten wordt) gezien tussen twee Thaise jongens. Maar volgens iemand uit het publiek is dat slechts "show"... En later kwamen de jongens rond om tips te ontvangen. Dus kan wel kloppen. Thai boxing is een beetje anders dan gewoon boxen. Normaal wordt er veel meer getrapt - en meestal geraken zij tot op gezichtshoogte - dan echt geboxt. In ieder geval, het staat hier op mn lijst, maar ik heb er niet echt van genoten.
Dat ik zoveel Vlaams en Nederlands hoorde in de voorbije drie jaar (met uitzondering van mijn bezoekjes aan Belgie ).
Dat ik besef of eerder zie dat toerisme desastreuse gevolgen kan hebben. Wij hebben de voorbije week een boottocht gedaan naar verschillende omringende eilanden. En overal - op die prachtige stranden, in dat heldere water waarin zoveel leven te zien is, overal is er afval!!! Schandalig gewoon. Niemand blijkbaar die actie onderneemt of nog maar probeert de natuur te beschermen. Peter was gedegouteerd te zien hoeveel de regio was vervuild (met afval én toeristen) in de voorbije vier jaar. Één van onze stops was Maya Beach, wat de set was voor de film "The beach" met Leonardo Di Caprio. In de film wordt het voorgesteld als dit pareltje waarvan niemand het bestaan heeft doorverteld en waar een kleine commune in alle sereniteit leeft. Het verschil kan niet groter zijn. De gehele baai is gevuld met minstens 50 speedboat/ jachten die allen minstens 30 mensen vervoeren. Onze boot was groter, dus wij kwamen van aan de andere kant van het eiland. Een strand met een hogere bezoekersdensiteit dan het strand van Blankenberge ... En dan beschrijf ik de geur van de benzine, de zwarte walmen die soms uit de motoren zweven, het geronk van de verschillende motoren en het geschriek van alle mensen nog niet. Nee bedankt, dat was niet hoe ik mij het voorstelde. Dan maar naar de boot, snorkelmasker op en duik onder water om omgeven te worden door een rustigere drukte.
Dat als ik eerlijk mag zijn, ik me wat verveel en bedenk dat twee weken voor zulk een kleine regio, en zeker een week op het eiland Phi Phi, eigenlijk te lang is. Of ben ik te oud geworden en te veel op mn comfort gesteld? Nee, maar Australie heeft ons zeker verwend! Prachtige stranden: check; godverlaten stranden: jawel hoor, nog steeds in overvloed. Hygienische, (openbare) toiletten: absoluut zo. Een propere omgeving en respect voor de natuurparken: yep.
Dat Peter en ik een (buitenlandse) vakantie hebben - samen! Een weekje in de eigen of naburige staat valt hierbij in het niets.
Dat ik Thailand bezocht. Peter was hier al geweest en ook al op deze bestemmingen.
Dat ik op een scooter reed, ook al was het dan op een grind/ gras/ en zand parkingplaats waarnaast de olifanten hun obligatoire wandeling aflegden en duurde het hooguit 10 minuten.
Dat ik een bruid effectief haar bruidboeket zag weggooien (en een oudere dame het zag opvangen). En ik die dacht dat dit een Amerikaans gebruik was ... Think again.
Dat ik de bruidegom onder de rokken van de bruid zag duiken om haar kousenband (geen kousen) uit te doen - voorwaarde is dat hij geen handen/ armen mag gebruiken. Ook dit is géén Amerikaanse gewoonte, of toch niet in oorsprong.
Dat Peter en ik samen mijn verjaardag vierden. De eerste keer was ik in Tullamore, en vorig jaar in Europa ... Kwestie van niet gewoon thuis te zitten haha.
Dat ik zo consequent vis, zeevruchten, maar vooral scampi's heb gegeten. Peter eet namelijk geen waterdieren, dus thuis staat dat niet op het menu. Enkel wanneer hij weg is voor het werk, maar dat is ondertussen ook al enkele maanden geleden.
Dat ik rijst met ananas en kip uit een ananas heb gegeten!
Dat ik me zorgen maakte om niets: Pad Thai, fried noodles en fried rice zijn nog geen spikkeltje pikant geweest. Mijn Indiase chicken korma - we ruilden het Thaise eten voor een avond - was waarschijnlijk kruidiger dan ik gewoon ben in OZ, maar nog steeds niet te vergelijken met Sri Lanka of India.
Dat wij een toilet hebben waarin we geen toiletpapier mogen gebruiken/ gooien. De sproeier om u proper te maken, hangt naast het toilet. Gelukkig is de toiletpot nog wel "gewoon" en niet zoals de Indiaase of Franse toiletten. En in ons vorige hotel hadden we een verzonken douche, nu is dat een kleine, losse sproeier met een open gat in de hoek - onze afvoer. Mijn gedachten dwalen onmiddellijk naar Sri Lanka waar ook dit geen uitzondering is.
Dat ik naar Thai boxing ben gaan kijken, hoewel dat genuanceerd moet worden. Zij ronselen mensen uit het publiek om te komen boxen ( bescherming en materiaal wordt voorzien), als belonging krijgen zij een emmertje gevuld met alcohol. Wij hebben slechts één match (3 minuten dat er echt gevochten wordt) gezien tussen twee Thaise jongens. Maar volgens iemand uit het publiek is dat slechts "show"... En later kwamen de jongens rond om tips te ontvangen. Dus kan wel kloppen. Thai boxing is een beetje anders dan gewoon boxen. Normaal wordt er veel meer getrapt - en meestal geraken zij tot op gezichtshoogte - dan echt geboxt. In ieder geval, het staat hier op mn lijst, maar ik heb er niet echt van genoten.
Dat ik zoveel Vlaams en Nederlands hoorde in de voorbije drie jaar (met uitzondering van mijn bezoekjes aan Belgie ).
Dat ik besef of eerder zie dat toerisme desastreuse gevolgen kan hebben. Wij hebben de voorbije week een boottocht gedaan naar verschillende omringende eilanden. En overal - op die prachtige stranden, in dat heldere water waarin zoveel leven te zien is, overal is er afval!!! Schandalig gewoon. Niemand blijkbaar die actie onderneemt of nog maar probeert de natuur te beschermen. Peter was gedegouteerd te zien hoeveel de regio was vervuild (met afval én toeristen) in de voorbije vier jaar. Één van onze stops was Maya Beach, wat de set was voor de film "The beach" met Leonardo Di Caprio. In de film wordt het voorgesteld als dit pareltje waarvan niemand het bestaan heeft doorverteld en waar een kleine commune in alle sereniteit leeft. Het verschil kan niet groter zijn. De gehele baai is gevuld met minstens 50 speedboat/ jachten die allen minstens 30 mensen vervoeren. Onze boot was groter, dus wij kwamen van aan de andere kant van het eiland. Een strand met een hogere bezoekersdensiteit dan het strand van Blankenberge ... En dan beschrijf ik de geur van de benzine, de zwarte walmen die soms uit de motoren zweven, het geronk van de verschillende motoren en het geschriek van alle mensen nog niet. Nee bedankt, dat was niet hoe ik mij het voorstelde. Dan maar naar de boot, snorkelmasker op en duik onder water om omgeven te worden door een rustigere drukte.
Dat als ik eerlijk mag zijn, ik me wat verveel en bedenk dat twee weken voor zulk een kleine regio, en zeker een week op het eiland Phi Phi, eigenlijk te lang is. Of ben ik te oud geworden en te veel op mn comfort gesteld? Nee, maar Australie heeft ons zeker verwend! Prachtige stranden: check; godverlaten stranden: jawel hoor, nog steeds in overvloed. Hygienische, (openbare) toiletten: absoluut zo. Een propere omgeving en respect voor de natuurparken: yep.