Mooie liedjes

Mooie liedjes duren niet lang

Jammer genoeg kwam er gisteren een einde aan mn maandlange "bliss", een maand waarin het amper aanvoelde alsof we elkaar zo lang hadden moeten missen, een maand waarin we door Western Australia tourden, een maand waarin "mi casa" "su casa" werd, met sleutels en al... Of moet ik hier ook toegeven dat ik twee afwassers in huis had genomen;-)
Misschien een beetje omkadering: Peter en ik wonen in ons twee slaapkamer appartement, maar hebben jammer genoeg geen vaatwasmachine. Dus zijn wij genoodzaakt om mijn favoriete huishoudelijke taak met de hand te doen- aaaaaarrrrrgggggh (is meestal mijn reactie). Ik prijs mijzelf zeer gelukkig in deze tijd op te groeien/ te leven, want ik zou geen goede huisvrouw maken. De strijk? Tijdverlies, kleren raken ook gestreken als je ze op de juiste manier ophangt, opvouwt of gewoon aandoet. De afwas? Tijdverlies, iets wat altijd terugkomt!!!! En de rest van de huishoudelijke taken worden hier nogal goed verdeelt, ook afhankelijk van wie werkt/ thuis is. En dus werd het zinnetje "ja maar, jullie moeten al werken en ons geeft het een beetje een doel aan de daginvulling" veelvuldig gebruikt door moeke (en schoorvoetend vake, die ons op het einde toch een nieuw appartement mét afwasmachine wenst).
De laatste dagen in Western Australia werden we verwend met nog meer prachtige kusten (baaikes), het krachtvertoon van de zee, golven die aanzwellen, even in de lucht zweven om dan bulderend neer te vallen. Het ontmoeten van prachtige mensen, het angstzweet dat uitbreekt op 40meter tussen het bomenkruin, genieten van hout in bomen- of andere vorm, waterdiertjes die schichtig wegvluchten onder rotsen om ons eeuwig te laten twijfelen wat we nu precies gezien hebben, inktvissen die zich niet zomaar door de aalscholver laten doorslikken, valkjes die zich komen presenteren als fotomodel, het weer dat warmer en warmer wordt, maar ook fietsen waarvan de zwaarste versnelling niet werkt, fietsen waarvan de zwaarste versnelling niet even gebruikt wordt, knieen die last beginnen krijgen van de heuveltjes, maar dan ook weer geheeld worden door de Pacific (een weekje later). Kortom het was geweldig!!! Sommige plaatsen waar we liever nog wat langer hadden verbleven, andere dingen hadden willen zien, plannen die worden gesmeed voor een volgende keer.
En dan terug naar huis (mijn thuis waar mn Stella, en nu ook Tripel Karmeliet staat), waar ik de volgende dag (vrijdag) al direct twee jobinterviews heb. Het eerste gesprek was eigenlijk gewoon de afspraken, regels waarvan ik op de hoogte werd gesteld als vrijwilliger voor de Toeristische Dienst van de stad Brisbane. Easy ... Het tweede gesprek maakte me iets nerveuser, want een echte job stond er op het spel! Een opening bij een reisagentschap ... Terwijl anderen lunchten hielden wij ons interview (jaja, gewoon in een koffiebar), voor ongeveer 45/50 minuten en daarna moest ik nog enkele technische oefeningen doen. Ik kon een antwoord verwachten op maandag. Maar mijn geluk kon niet op toen ze mij enkele uren later al opbelden om mij de positie aan te bieden! Woohoo, eindelijk kan mn nieuwe avontuur (in de lijn van mn studies) beginnen, en hoef ik geen weken meer die krijsende kinderen meer te aanhoren. En neen, voor ik hier een hele commotie begin, ik heb niets tegen kinderen. Het café in het museum wordt gewoon overspoeld met (te) vele gezinnen en wij hebben een galmende werkomgeving, wat uiteraard niet bijdraagt tot de rust.
Die zaterdag was de slotdag van Brisbane Festival, wat gevierd wordt met straaljagers, acrobatische helicopters en een half uur durende show van vuurwerk. Wij hebben geluk dat goede vrienden een appartement hebben, vlak aan de Story Bridge = fantastisch uitzicht op alles. Het was een gezellige avond, een mix van internationals (ook andere ouders waren aanwezig, alsof wij nog niet internationaal genoeg zijn), super lekkere whiskey en ook wel wat te veel alcohol voor sommigen. Gelukkig behoorden wij niet tot die categorie.
Op zondag naar een koffiebar (van andere vrienden, voor wie ik de travelling cup foto's nam) voor straffe koffie, mondwaterende croissants en pain au chocolats en hartverwarmende ontmoetingen. Mijn laatste dag vakantie. Vanaf die maandag zou ik terug moeten werken in het museum, tijdens de schoolvakantie.
Moeke en vake die zich bezighouden (of niet echt) terwijl Peter en ik moeten werken, het eten dat voor ons wordt klaargemaakt, het aftellen naar mijn volgende dagen "vrij". En gelukkig had ik donderdag en vrijdag mijn weekend, dus trokken we de stad in te verdwalen in een oase van rust en groen, Roma Street Parklands. In de namiddag vele verrassingen: cadobonnen voor Peter en ik die moeke en vake op de top naar Mt Coot-Tha reed. Herinneren jullie dat nog, tante Monique en nonkel Koen? Het uitkijkpunt over de stad? En daar warmden we ons op aan een warme chocomelk, om te wachten tot de stad in lichtjes zou baden. "Zie ik de lichtjes van de stad (Brisbane), dan gaat mn hart wat sneller slaan" ;-) Moeke kon nog maar weer panorama foto's nemen zoveel haar hartje beliefde. Peter kwam die avond met goed nieuws: hij zou de volgende vier dagen thuis zijn, dus vrijdag en maandag samen met mij!
's Vrijdags gingen we met zn allen naar Byron Bay, een gezellig kuststadje net over de "provinciegrens" in New South Wales. En zo geschiedde het dat vake's knie genas door het warme Stille Oceaanwater, want ja hoor, zo warm was het (begin lente) dat vake en moeke pootjebaadden. Ons rustige wandeling werd opgeschrikt door een paar speelse humpbacks die uit het water sprongen. Maar zodra we op het verhoogje stonden, waren ze al heel wat kalmer. Teruggewandeld langs het strand naar het centrum om daar te lunchen op een balkon van een van de oudere huizen. Achteraf met de auto naar de lighthouse, waar we al direct walvissen spotten. Peter liet ons uitstappen en hij parkeerde de auto wat verderop (terug naar beneden). Ondertussen kregen wij een heuse show van de walvissen, sommigen kwamen volledig uit het water (breachen), anderen sloegen hun zijvin op de water (flipper slapping), en nog een andere sloeg zijn staart constant op het water (tail slapping)! Jammer genoeg ken ik te weinig van hun redenen voor deze vorm van communicatie, en of zij "kiezen" hoe zij willen communiceren, maar er waren constant watersplashen te zien :-) Byron stelt nooit teleur! En bij het Oostelijkste punt van het vasteland, zagen we nog een troep dolfijnen! Een topdag! 's Avonds zoals de locals naar de Eat street Markets gegaan, waar allerlei verschillende eetkraampjes staan, met stoelen en tafels in het midden en iedereen kan kiezen wat ze willen. Tja, blijkbaar kan dit in Belgie amper gebeuren, aangezien "op voorwaarde dat het goed weer is" wel eens roet in het eten kan strooien. Maar hier, geen probleem, elk weekend gaat dit door.
Tijdens het weekend moest ik gaan werken, maar nam Peter moeke en vake op sleeptouw. Hij reed opnieuw naar de grensstreek met NSW, maar naar een National Park, waar ze wandelden langs watervallen en kliffen die uitgaven op een panorama. Ook weer een goeie dag (en leerschool Engels?) voor hen.
Tijdens de laatste week moest ik toevallig pas donderdag (de allerlaatste dag samen) beginnen werken, dus konden wij nog gezellig vanalles doen. Van opnieuw naar de koffiebar Lilypad gaan, over een tentoonstelling over de evolutie van de fotografie in Australie, tot een dagje toerist spelen in het Lone Pine Koala Sanctuary, zodat we nu geen koala's meer kunnen zien haha. Ondanks het feit dat de meeste dieren maar een klein kooitje hebben, toch genoten van het samen nieuwe dieren ontdekken, het zien hoe een schaap nu eigenlijk geschoren wordt (brings back memories of Tullamore) en de vele fotogelegenheden die zich aandienden.
Woensdag namiddag voor de eerste keer ge-vrijwilligd bij de Touristische Info - gezellig! En dan donderdag naar het werk, een beetje zwaar in mn hart. En dan het onvermijdelijke ... Het afscheid. Ik ben er nog steeds niet goed in geworden, dus ook nu weer valt het me zwaar!
Maar er wacht me hier een nieuw avontuur (jobsgewijs), en ook voor Peter. En zoals hij fijntjes opmerkte nadat ik hem het nieuws van mn nieuwe job meldde: working for a travel agency, aha, so, cheap tickets for Europe right?!? "Until next time around"