Prinses op de erwt

Prinses op de erwt

Ik moet toegeven dat ik me een beetje als een prinses op de erwt voel. De lange reis naar Engeland kwam ten einde op zaterdagavond. Peter is het derde kind, eerste jongen uit een gezin met 6 kinderen. De oudste dochter is mijn leeftijd en de Benjamin (en nakomertje) van de familie is 10 jaar. De oudste broer en jongste zus reden naar de luchthaven, en hadden blijkbaar wat moeite uit te maken welke parking/ terminal ze nodig hadden haha. Immigratie, de bagageband en hun gezoek maakten het een perfect timing. In de auto leek het alsof ik Clarence en Sarah al jaren kende! In het Engels hebben ze een woord/ expressie voor de vriendelijke doch plagende conversaties - "banter". Zo zalig om hen te horen praten over koetjes en kalfjes, maar tevens hinten naar lichtelijk schaamtelijke anekdotes. En uiteraard, we waren nog niet halfweg vooraleer we in een file zaten. Aaaaaah, het Europese verkeer. Dat hebben we niet gemist ...
Ons bezoek bleek toch nog een beetje een verrassing te zijn voor Peters familie. Iedereen was overtuigd dat de oudste zus het verklapt had, dus werden er leugens verteld om de verrassing in stand te houden. Maar het had opgeleverd! Wij gooien het weekschema danig in de war, ach, de schoolgaande broer zal wat meer slaap krijgen nadat wij vertrekken.
De mama heeft zich al meermaals verontschuldigd over de staat van haar huis. Zonder "man in huis" blijven er een aantal taken onaangeroerd en geeft het een ietwat onderkomen gevoel. Het huis met vier slaapkamers is volgestapeld met mensen en huisdieren - twee honden en drie katten. Overal vind je stapels die vervaarlijk scheef lijken te zakken, een diepvries en koelkast die enkel de vrouw des huizes weet dicht te murwen. Peter lijkt een tegengewicht te hebben ontwikkeld en houdt thuis alles super netjes. En dus voelen wij ons beiden als een prinses op de erwt, maar ook een beetje "out of place".
De grootmoeder van Peter was net gevallen de dag voordien en moest een nacht in het ziekenhuis blijven voor extra observatie. Maar ze zouden haar zondagochtend laten gaan en Peter vond het een goed idee om haar te verrassen in het ziekenhuis - kwestie van in de juiste plaats te zijn in geval van een hartaanval ;-) zijn oma was zooooo blij hem terug te zien. Die namiddag ontmoette ik het ganse gezin, inclusief alle (met één uitzondering) nakomelingen. De twee oudste zussen hebben 5 kinderen onder hun beiden. Een ietwat verarmde versie van de kinderzondag, maar pfffff, dat was al druk genoeg, lol.
's Maandags deden we een tourtje rond de streek. De verschillende wijken/ deelgemeenten werden aangedaan. Mijn favoriet zijn de historische vissershuisjes met straten van kinderkopkes en een kade. Peter en ik liepen rond in lange broek en trui, bijna mr Bean-style, en de rest van de moeders met kinderen speelden in het water, in bikini's. Brrrrrrrr, gewoon het zicht voelde al aan als 20°C kouder!!!!! We passeerden ook de restanten van een Middeleeuws kasteel, van waarop je een prachtig uitzicht hebt over de Thames monding. Je kan de overkant, Kent ed, zien in de verte, maar ertussen is het een spel tussen water, graslanden, moeras en al dan niet gestrandde boten. Het getijdeverschil is significant, en sommige toeristen geraken in zware moeilijkheden, want zij geloven dat ze de moeraslanden kunnen oversteken en verzakken in de modder. Ik heb mijn privégids bij me, dus voor mij is er geen gevaar. Zelfs niet als we door ruigere buurten van de stad rijden.
Dinsdag gingen we de stad (London) in, met Sarah (de jongste zus) als "gids" en metgezel ... Ik wou graag The Shard bezoeken, omdat dit (voorlopig ;-) ) het hoogste gebouw in de EU is. De Londonse prijzen beslisten er anders over - we hebben geen enkele bezienswaardigheid vanbinnen gezien, want dan zou ons ganse vakantiebudget opgesoupeerd zijn geweest... Tsssss, wie kan zich dat veroorloven? Dan maar even met de tube tot in Camden, een hippe, alternatieve wijk die constant marktjes doet. De Thames (?) stroomt er door kanaaltjes, treurwilgen die het water overkappen, het doet me wat aan Gent denken. Gezellig. De eetkraampjes zagen er goed uit, maar ze doen er blijkbaar enkel uit het vuistje, en wij wilden graag even zitten. Dus om de hoek een "all you can eat" Chinees binnengestapt en ... Geen minuut te vroeg, want wij hadden ons achterste nog niet tegoei neergeplant of het hemelwater viel met bakken naar beneden! Hmmmm, en dan wordt mijn wederhelft een beetje ongemakkelijk. Normaal gesproken zouden we in London blijven tot een maat gedaan had met werken, maar de weergoden besloten er anders over. Jammer, maar helaas.
Woensdag was het de mama hare verjaardag, dit overtuigde Peter zovele maanden geleden om toch maar eens een tripje naar Europa te doen. Deze dag stond (uiteraard) volledig in het teken van familie! Brunchen met 4 van de 6 kinderen, ik nam een ontbijt met zwarte beuling - en deze smaakte al verdacht veel zoals ik mij de Belgische zwarte beuling kan herinneren. Na de brunch "strolen" langs de zeedijk en vervoegd worden door de oudste zus. Dan beslissen om naar de charmante vissershuisjes te gaan voor een verfrissing - van die zeebries wordt ne mens wat dorstig. En we hadden sjans met 't weer, het was afwisselend zon en lichte bewolking. Voor we het wisten was het tijd om de jongste van school te halen, en petit committee. En blijkbaar was de klas iets vroeger dan normaal gestopt wat maakte dat Raymond in een andere klas/ lokaal moest wachten en er traantjes vloeiden wanneer hij ons zag. Hij vreesde al achtergelaten te zijn, en opgepikt worden door Peter was een grote verrassing en vreugde. Al een hele week had de familie ons verteld over "Base jump", een nieuwe attractie in de buurt. Vrees niet, mij zul je nog niet zo snel van een gebouw zien springen ... Base jump is een grote hangar met verschillende "open" compartimenten gevuld met trampolines. Je springt er van de ene trampoline in de andere, over obstakels (als je de oudste broer van Peter bent), laat je vallen op uw poep om twee seconden later weer prompt op uw voeten te landen en als je erg avontuurlijk bent, kan je uitdagendere acrobatieën doen. Ge-wel-dig; we moesten de mama overtuigen om mee binnen te gaan, maar de drie generaties hebben zich zo geamuseerd. Ik voelde me prompt weer kind, tot ik een poging deed om de broer na te doen en over een obstakel te springen - haha, de hersenen komen dan wel erg snel tussen met rationalisaties wat maakte dat ik de knop niet omgedraaid kreeg en telkens halverwege strandde. Ach, heb me super geamuseerd! En net wanneer we dachten dat we een snelle hap konden eten, bleek Peters nonkel bij de oma te zijn. Dit is een weinig voorkomend gebeuren, dus werden er in zeven haasten twee auto's volgeladen en met volle snelheid naar de oma gereden. De nonkel is sedert verscheidene jaren verloofd en toen ik Peter pas leerde kennen zei hij te wachten op een huwelijksuitnodiging. Tot op heden is er geen verandering in de verlovingsstatus. De nonkel had nu een van zijn dochters achterop de motor genomen. Deze bijzondere gebeurtenis moest uiteraard op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Wat een fijn einde voor de verjaardag van de mama.
Donderdag: onze laatste volle dag in Engeland. Op de thee gaan bij de oma, gezellig nietsdoen, beide valiezen herschikken en alles nagaan voor onze verlengde weekends. De huurauto inleveren ... We hadden gekozen voor een Fiat 500, maar ze waren "al" (om 8u 's ochtends) uitverkocht en dus werd het een zwarte Corsa. Toevallig dezelfde auto als die van de oudste broer, alleen is zijne wit.
Hehe, onze eerste week zit er bijna op.