Ziek

Ziek zijn, dat is zoals even de pauze-knop indrukken. Je leven wordt even in de wachtzaal geplaatst. Mn blogteksten schrijven zal even niet lukken. Het goed-gevoel, dat moet even wachten; een gezonde eetlust, nee, ook dat zit er even niet in; uit bed springen, pffffff, laat me niet lachen; een rustgevende, diepe ademhaling, hm, jammer, ook dat wordt je even ontnomen en dan wordt alles wel even moeilijk. Die eerste werkdag waar ik zo naar uitkeek, ook dat moet wijken voor een tweede "eerste werkdag". Maar met de pauze-knop lijkt het ook alsof er een slow-motion knop wordt ingedrukt voor de tijd. Alles lijkt ellenlang te duren. De nacht die normaal "in the blink of an eye" voorbij vliegt, wordt nu onderbroken door zuchtende, hoestende, zwetende momenten waarop je je realiseert dat slechts 20 minuten voorbij gekropen zijn. Zucht, nog 7 uur en 40 minuten tot het "normaal" is om wakker te zijn.
In de dokterswachtruimte worden patienten die hoesten, die griepsymptomen vermoeden, die een pijnlijk gevoel op de borst hebben, vriendelijk verzocht om de receptionist in te lichten hiervan. En omdat ik wat een hoestje had, bekende ik mn klachten vooraleer plaats te nemen in de wachtzaal. "Aha", zei ze, "dan zullen we jou een mondmaskertje geven, ter preventie van de overige patienten". Werd ik net de terug in de tijd gestuurd? Een weekje eerder waren wij in Hong Kong, waar thermo-camera's in de luchthaven mensen scannen voor een verhoogde lichaamstempertuur, uit angst een of andere griepstring niet tijdig te kunnen stoppen. Je zag er ook vele mensen met een mondmasker. Ik vond toen dat zij toch wel erg medelievend waren, want een mondmasker zie je nergens ter wereld op straat tenzij in Azie. Maar nu, in de wachtzaal, was het mijn tijd om menslievend te zijn ... En dat ging toch wel wat anders. De receptioniste moest eerst 10 minuten zoeken om mij een maskertje tevoorschijn te toveren. En ik had blijkbaar compleet van mn geheugen gegrift dat ik mij in het ziekenhuis soms compleet moest inpakken vooraleer een isolatiekamer binnen te gaan. En toen ook al, gaf het maskertje me dat kleffe, warme gevoel op je gezicht, op je wangen dat je lichtelijk doet hyperventileren. En als ik dan eens moest hoesten krijg je die lichtelijk vochtige backlash "in Y-O-U-R face", gemixt met een koortsige temperatuur, amper hebben geslapen en niet gegeten; dan vroeg ik mij af met enig zelf-medelijden "hoe was dit in iedereens voordeel?". Die vraag wordt meermaals herhaald wanneer de vrouw tegenover mij - zonder mondmasker nota bene - in gruwelijke hoestbuien vervalt. Yak!
En zo moest ik dan het onderspit delven, op de zetel en in bed, maar zeker niet naar mn nieuwe job, zo voor de eerste week. Donderdags voelde ik me een beetje beter - iets meer eetlust, enkele uren nachtrust zonder het uur te zien veranderen, het doet wat met een mens. Dus stelde ik voor om eindelijk naar de supermarkt te gaan. De koelkast werd zo goed als leeggegeten voor we vertrokken en nu leefde Peter al bijna een week op onze diepvriesinhoud en enkele sneetjes kaas en witte bonen in tomatensaus. En daar werd het pijnlijk duidelijk, ook al was dit de eerste dag dat ik me een beetje beter voelde, mijn lichaam had de pauze-knop nog niet losgelaten. Peter moest regelmatig halverwege de rayon wachten tot ik bij hem schuifelde. Hehe, ik ben er. Maar ik verloor hem weer binnen de minuut. En thuisgekomen moest ik me neerploffen in de zetel en zonk ik in een twee-uur-middagdutje.
Hm, thuiskomen van verlof, het is tof? Waar was die pauze-knop voor de rest van de wereld? Want dan kan ik toch echt mn "eerste" werkdag hebben, zonder mn nieuwe collega's al direct zwaar onderbemand in de steek te laten. Hou je vast, want ik ga alvast weer op zoek naar de Fast Forward (Live life to the fullest) knop.