Yo hablo un poquito espagnol

Yo hablo un poquito espagnol

Peter en ik hebben elk een verlengd weekend weg van elkaar. Peter en Clarence wilden per sé naar Duitsland, om de Nürburgring rond te racen. Ik moet toegeven dat auto's zo niet direct mijn dada is, dus greep ik hun idee met beide handen en opperde dat ik intussen een goede vriendin in Tenerife zou kunnen bezoeken, en zo niet als het vijfde wiel zou aanvoelen.
De jongens hebben zich fantastisch geamuseerd op de lange/ doch niet zo lange doorreis van England naar Duitsland. De eerste nacht werd er in Keulen overnacht en zwaar gefeest en minstens even zwaar afgezien de komende uren/ dag. En op het circuit werden alle racetrukken uit de kast gehaald. Voor beiden een droom die in vervulling gaat! Wie er nu de betere racer is, hangt af van de persoon die de verhalen vertelt. Peter toonde verscheidene foto's aan zijn familie met als steevaste commentaar "door deze auto werd je broer voorbij gereden/ ingehaald" ;-) Clarence had niet diezelfde bewijslast, maar beweerde dat ook Peter werd voorbij gestoken en dat hij tijdens zijn tweede rondrit een veel betere tijd had vastgelegd. Banter :-) het maakte allemaal niet uit, het gemeenschappelijke enthousiasme, de diepe connectie tussen de broers kon je al van verre zien.
Ik werd op vrijdagochtend door de broers aan de luchthaven gedropt. Mijn rechtstreekse vlucht naar zuidelijk Tenerife lijkt erg kort, want ik knikkebol tot we landen. En daar staat Menina me dan op te wachten - ooooooh, wat voelt het goed haar weer te kunnen omarmen en knuffelen. Haar Engels heeft een spaans kantje gekregen, maar samen geraken we er wel. Ze stelt voor om ineens naar het strand te gaan, als ik dat zie zitten. En of?!? Ik kom net uit Engeland, waar we geen rotweer hebben gehad, maar zeker niets in vergelijking met ons Brisbane klimaat. We stoppen in El Médano, een kustplaatsje dat getypeerd wordt door de "rode berg", de vele kyte-surfers, het multigekleurde zand en niet té toeristisch is. Menina overtuigde me om in de Atlantische oceaan te duiken....pffff, zo frisjes! Gelukkig konden we nadien opwarmen in de zon, al spelende met palletjes en een strandballetje. Een lunch met twee gangen, een drankje (mocht alcohol zijn) en een koffietje als afsluiter voor een schamele €7.95. "Say whaaat?!?" Als dit de voorbode is voor de prijzen op Tenerife, dan vermoed ik een erg goedkoop weekend voor de boeg te hebben. Ook wordt het duidelijker dat senioren hier misschien niet enkel omwille van het klimaat overwinteren. "Leven als een God in Frankrijk" kunnen we veranderen naar "rijkelijk leven als een koning met een klein pensioentje op Tenerife".
Voilà, tijd om het toeristische Zuiden achter ons te laten, wij rijden langs de oostkust naar Radazul, een havenstadje. Buiten het strandje dat gegeerd is bij de locals, hebben zij ook een soort van korte beschermingspier. Deze loopt niet recht in de zee, maar bakent eerder een stuk zee af met de pier als eindpunt. Er is een klein platform op het einde van de pier van waarop alle kinderen (groot en klein) gillend, tierend, stoer of net knotsgek in het water duiken. Het water is zo helder, ook hier heb je een lichte kleurschakering zoals op de meeste Australische stranden. Menina kwam voorbereid en had snorkelgerief in de koffer liggen. Klaar om erin te duiken? De zon had zijn tol gevraagd op mn wit, nu niet meer zo wit velleke. Het water was onwaarschijnlijk koud... Ik ben nog altijd Belg en duik de zee in op bi-jaarlijks ritme, want het water moet een aangename temperatuur hebben bereikt. Hier, kan ik met zekerheid zeggen, had het die aangename temperatuur nog bijlange niet bereikt!!! Maar Menina wou niet buigen, ik zou mee snorkelen. Mn snorkel had ik blijkbaar niet goed op, want ik kreeg telkens stroompjes - koud - water in mn gezichtsmasker. Brrrrrrrr. Ik moet wel toegeven dat de variatie van vissen een aangename verrassing was. Nemo, noch Dory zouden we in deze waters aantreffen, maar ... Plenty of fish in the sea. Mijn snorkel-zen-modus werd danig verstoord door het kille water en mijn eerdere "zonneslag?". Als een bibberende kreeft uit het water gekropen en al trillend onder een handdoek mensjeskijken en wachten tot Menina de meermin uitgezwommen was. Menina huurt een drie-slaapkamer appartement, met een extra studie. Momenteel (onder)verhuurt zij twee slaapkamers aan studenten en één van hen had een aantal vrienden uitgenodigd voor een afscheidsdinner. De andere student is een "Australier" die al ongeveer twintig jaar niet meer in Australie is geweest en op dit moment als Erasmus student vanuit Engeland naar Tenerife is getrokken. Aha, iemand die Engels kan. Want een dinnerfeesje voor een acht tot tien Spanjaarden ... Het is een gekakel! En iedereen praat zo snel, en door elkaar ... Pffff, ik heb nooit Spaans geleerd, maar Latijn, Frans, en een huis delen met Spanjaarden maken dat ik sommige woorden kan oppikken en de aard van een gesprek kan volgen, mits de (onmogelijke) voorwaarde dat ze traag spreken. Na drie uur intens luisteren, trachten touwen te knopen wanneer de vrienden al aan een volgende vlecht bezig zijn, het opstaan om half vier 's ochtends en mn hevige zonnebrand moest ik de slaap-strijdbijl begraven en gewoon toegeven aan dat uitnodigende bed.
Zaterdag verkenden we La Laguna, de stad die constant met het hoofd in de wolken leeft. Four seasons in one day is hier niet onbekend! De gezelligheid van kleine straatjes, de spaanse taal en het ontbreken van massatourisme, maakt dat lunchtijd aan onze deur komt kloppen voor we er erg in hebben. Hou u vast, wij gingen lunchen voor €4 :-)!!! In de namiddag zouden we afspreken met een vroegere flatgenote van Menina ... Dit werd een aantal maal verlaat, maar tegen de vieren kruipen wij in de auto om naar de open Atlantische oceaan aan de westkust te gaan. Ik ben ingepakt met een lange broek en een truitje, en een dikke laag aloe vera creme. In Puerto de la Cruz steken de witte lichamen sterk af tegen het zwarte strandzand. Zalig om te zien en een tof foto-onderwerp. In het kasteeltje naast het strand pikken we een gratis fototentoonstelling mee, en toeval wil dat één van de foto's me wel erg bekend voorkwam - de vertrekhal van Antwerpen Centraal station. Speciaal! Door de straten van Puerto slenteren op weg naar de andere baai, met eveneens zwart zand. Blijkbaar was het net die dag Tenerife Bluetrail, een "ultieme" loopwedstrijd over het eiland van Tenerife. De lopers van de langste route leggen 94km af, met een gecumuleerde stijging van 5799m - zij lopen El Teide op en weer af (= crazy!!!!!!) en dan nog half het eiland rond. Ik kan me niet beginnen in te beelden hoe het moet voelen om dan eindelijk in Puerto aan te komen en te horen afroepen dat je de laatste kilometer bent ingegaan. Aan de finish-lijn liggen de atleten op een rij op massagetafels, de benen losgewerkt, spieren die glimmen van de olie en die heen en weer gedrukt worden, water dat uit drinkbussen op het hoofd wordt gespoten, ogen die waterig worden, de ontlading van eindelijk over de finish te geraken, het onmetelijke respect dat je moet tonen voor iedereen die hieraan deelneemt. De oudere man die naast verscheidene atleten meeloopt om hen aan te moedigen voor de laatste meters, de man van middelbare leeftijd die plots uit het zicht van de finishlijn verdwijnt om enkele seconden later de race verder te zetten met zoonlief op de arm, en de man met de microfoon wiens enthousiasme ontembaar lijkt. Wij wandelen langs de zijkant en trachten de perfecte pose te vinden voor de mobiele "tag me via FB"-fotopaal. Bewijs dat ook wij die laatste meters aflegden ;-) (met een ijsje in de hand). Genieten van het zwarte zand en de zon op onze rug. Tegen de negenen terug thuis aankomen en relax een filmpje kijken (Blue Jasmine - Cate Blanchett is een topmadam). Het eten wordt genomen en geserveerd op Spaanse tijdstippen, zonder dat ik me hongerig voel.
Zondag, mn laatste volledige dag op Tenerife. Op de planning staat El Teide, de slapende vulkaan van het eiland, met een hoogte van 3718m. De hoogste top van Spanje en van de Atlantische oceaan. En wat had ik geluk: stralend weer, geen tafelkleedje zoals ze dat bij de Tafelberg beschrijven, planten die net nu in bloei staan en niet al te veel volk! De route naar El Teide was een waar genot, een onmiddellijke zachte klim met de auto door voornamelijk naaldboombossen, de zon die flirt met de bomen om de grond te beschijnen met zonlicht en elke opening waardoor we een panoramisch uitzicht krijgen wordt met grote "oooooh's" en "aaaaah's" omschreven. We kunnen zelfs enkele naburige eilanden zien! En we staan boven de wolken!?! Nog nooit gezien, laat staan meegmaakt. Op de top van Sri Pada, in Sri Lanka stonden we ín de wolken, nat te worden in plaats van de prachtige vergezichten en zonsopgang die alle pelgrims hopen mee te pikken. Maar hier, op Tenerife zijn de weergoden me zeer goedgezind. Menina verzekert me dat we een uniek zicht krijgen voorgeschoteld, zij is al enkele malen naar El Teide gegaan, maar had dit ook nog nooit gezien. Het laatste stuk van de weg lijkt bij tijden buitenaards, het vulkanische gesteente roodgetint en in vreemde formaties doen me wat aan Mars denken. Menina laat de auto met alle gemak over de kronkelige wegen zwenken, dieper en dieper in mijn buitenaardse gedachtengangen, verbaasd over weer een andere rotsformatie en volledig in vervoering door de bloeiende Tajinaste. Het laagste station voor de kabelbaan, want ik ben een beetje een prinses en wil geen hele dag naar de top van de berg wandelen, ligt op 2356m, van waarop ik al een mooi zicht krijg over het eiland. Maar Menina verzekert me dat de €27-kostende kabelbaan me zeker tot in hogere sferen zal brengen. Met name tot 3555m, en van hier kan je kiezen langs welke kant je de berg wil rondwandelen. Prachtige vergezichten, een stekende zon en een wolkenlaagje over de lagere delen van Tenerife. Geweldig, en inderdaad zijn geld waard. Vele foto's, stappen en minuten later kom ik weer aan het lagere station aan. En zijn we nog net op tijd terug, want Menina had een Skype afspraak met haar mentor in Brazilie (zij doet haar post doctoraat in Tenerife). Achteraf bezochten wij nog de hoofdstad van Tenerife, Santa Cruz, helemaal ten Noorden op het eiland. In de hoofdstad rijden we langs het "auditorio", het concertgebouw ontworpen door architect Valls, een erg speciaal ontwerp. En om zeven uur nog naar het strand, ontworpen naar een idee (of moet ik zeggen op bevel?) van Franco, gaan, kan toch ook enkel in Europa. In Brisbane zou het zelfs in de zomer al schemerdonker zijn. En als afsluiter van ons weekend in een gezellig boekencafétje een pistolet-ke, een thee, een verse fruitsap en een gulzig stuk taart verorberen voor een kleine €8... Ik weet het, een beetje raar om zoveel verwijzingen te maken naar de prijzen, maar alles is hier zo goedkoop! Dan leven wij in een ongelooflijk dure zeepbel.
Jammer genoeg dat er aan het verlengde weekend een einde moet komen...
's Maandags is een travel day - de bus nemen van Santa Cruz tot de zuidelijke luchthaven, de vlieger op, en dan opgepikt worden door de jongens en weer een uurtje rijden naar de mama. Het is de verjaardag van Clarence en - net zoals dat bij ons de gewoonte is - kiest hij voor uithaal Chinees - ons moeke zou ook al compleet in haar nopjes zijn. Voor de laatste keer langs de oma gaan, met bijna de gehele familie. Hopelijk blijft haar gezondheid tot we een volgende keer in Europa geraken.
En dan dinsdagochtend geeft Raymond ons een slapende en mompelende goeiendag, de mama en Sarah zijn iets wakkerder en omhelzen ons, misschien niet helemaal van harte, want het afscheid luikt en dat wil iedereen ten allen tijde uitstellen. Maar soms is er geen ontsnappen aan, zo ook nu. Voor mij lijkt het zo makkelijk, want ik heb nog de Belgische tussenstop om naar uit te kijken. Voor Peter is zijn familiebezoek ten einde. Onze vlucht bleek vertraging te hebben, maar toch werden we op het vliegtuig gezet en dan doodleuk verteld dat we het vliegtuig niet mogen verlaten, maar nog aan het wachten zijn op een extra air hostess die van London moest komen en vastzit in de file. Gevolg: meer dan een uur vertraging, mn vriendin in Amsterdam niet kunnen bereiken zonder Wi-Fi, de trein gemist omdat ik sukkelde met mn valies... Zucht, onze brunch date komt er niet van, wij nemen een koffietje take-away! En dan ook nog rennen door de Thalys, want onze plaatsen waren in de allerlaatste coupé. Maar we geraken tot in Berchem station.