Het land der regenbogen

Zo zou ik Tasmanie kunnen omschrijven. Tasmanie heeft een erg mild klimaat, de winters wijn niet echt heel koud. Vriezen zal het weinig in de steden. De zomers zijn niet heet, maar eerder een dikke twintig graden. Het weer is er vaak wisselvallig, wat maakt dat je er erg vaak regenbogen kan zien. Ik denk dat ik in Tasmanie meer regenbogen heb gezien dan in 30 jaar in belgie. Ik ben elke keer weer verbaasd over dit wonder, zo zie ik het toch.
Maar regenbogen is niet het enigste wat tasmanie je te bieden heeft. Er zijn heel wat (koude) regenwouden in Tasmanie met erg veel boomvarens, prachtige, glooiende weidelandschappen waar de zwarte koeien of schapen grazen, woeste bergtoppen en uiteraard "wildlife". En dit is natuurlijk waarom je naar Tassie komt. Hoewel de Tasmaanse tijger zich erg goed kan verstoppen hoor. Als je snel rijk wil worden, moet je de Tasmaanse autoriteiten enkel bewijs kunnen leveren van een levende Tasmaanse tijger et voila je bent rijk. Maar ja, de mens had dit niet kunnen voorzien, dus hebben ze ervoor gezorgd dat dit species uitgestorven is. Nu moet ik toegeven dat die Tasmaanse tijger er niet echt mooi uitziet ... Enfin, ieder zijn favoriet zeker?! (google eens)
Hm, welke zou mijn favoriet zijn? Ik denk nog steeds de wombat. Ik heb er lang op moeten wachten. Op de voorlaatste dag in Tasmanie ben ik op tour gegaan naar Cradle Mountain NP. Ik heb in de sneeuw gewandeld! Wat een fantastisch gevoel om daar in de sneeuw te staan - grappig. Gelukkig dat een man enkele minuten voor mij hetzelfde pad bewandelde, want anders zou ik er mss nog ronddwalen. Ik was de enige van mn groep die die wandeling wou doen, maar soms is het gewoon voorbestemd. Ze hadden net drie bussen schoolkinderen, tieners gedropt aan het beginpunt. Ik heb dus enorm genoten van de besneeuwde bergen en het uitzicht op de verschillende meren. Ik heb een alternatieve terugweg genomen, waarvoor ik door een bos wandelde met het overdonderende geraas van de rivier/ watervallen naast me. En plots als je uit het bos komt, sta je in een ander landschap: weidser, als ik een grote vallei. Terwijl ik volop genoot van mn privetijd, zie ik dat er een tiener naar me toekomt. Eigenlijk was ik meer verbaasd over het pluizige wezentje dat probeerde weg te rennen van dit kereltje. Eindelijk een wombat!!! Ik ben stil blijven staan, want ik wou hem niet doen schrikken. De wombat passeerde me op ongeveer 30 cm en dook in het bosje naast mij, daar kon hij mij bekijken. Even dacht ik nog om mn toestel te nemen, maar die tienerjongen leek mij bijna in paniek. Ik sprak hem aan en wat bleek ... hij was verloren. Ik weet niet hoe hij het gepresteerd heeft, maar hij heeft een serieuze wandeling/ omweg gemaakt en dus iedereen van school verloren. Zijn gezicht stond op huilen toen ik hem vertelde dat hij op verkeerde weg was. Ik ben met hem naar mijn eindpunt gewandeld, een parking waar mijn gids me wou oppikken. Verbazend genoeg was de jongen niet hongerig, dorstig of afgekoeld. Crisissituaties en adrenaline zijn toch fantastisch als redmiddel. Hij had zelfs onderweg in de sneeuw aangeduid welke kant hij was uitgegaan. Aan de parking zag ik maar enkele mensen die net in de auto stapte, een Indische familie. Ik vroeg hen of ze de jongen naar het meer konden brengen. Gelukkig hadden ze nog 1 plaatsje. Pfff, ik hoop dat die tiener zijn lesje heeft geleerd en dat hij beseft dat ik een fantastische wombat-foto gemist heb omwille van hem ;-) Och, dit moment zal ik altijd blijven herinneren!
De Tasmaanse duivel heb ik niet gezien (dus Ignace, voel je maar bevoorrecht), maar wel wallabies en pademelons (kleinere, dikkere versie van de wallabie).
Ook zagen we onderweg heel wat roadkills. Dit zijn de dieren die op de weg worden aangereden. Op die manier heb ik heel wat wombats gezien ... maar ja, niet echt fotogeniek toch. Op een van de roadkills zat een vogel. Naarmate we dichterbij kwamen leek hij te groot voor een kraai. Het bleek een Wedgetail Eagle te zijn! Fantastisch, want deze zijn ondertussen zeldzaam geworden. Goh, dit zou je niet kunnen zien in Belgie. Fantastisch!
Ik had enkel de tijd om de omgeving van Hobart en de Oostkust te zien. Als je Hobart Noord-Oostwaarts verlaat kom je aan Freycinet NP. Heel wat plaatsen of vroegere namen herinneren nog aan de Franse pioneers zoals Bruni D'Entrecastaux. Freycinet NP is vooral bekend om Wineglass Bay, wat inderdaad erg mooi is. Prachtig zandstrand, klaar, blauw water omgeven door beboste bergen, in een gebogen curve. Heel mooi om gewoon op het strand te lunchen en relaxen. Nu ja, het beste is om er te kunnen blijven, want het is een 200m steile klim om terug over de heuvelrug te geraken. Gelukkig hadden enkele architect-studenten een gebogen ligstoel in hout ontworpen, zodat we daar even konden uitrusten. Grappig met ons drietjes in onze houten sofa. De mensen, die van de parking naar de lookout kwamen (wat eigenlijk niet zo moeilijk is, ondanks ook 200m stijgen) jennen dat het nog een erg vermoeiende klim zal zijn. Oei, oei, die tienermeisjes waren de wanhoop nabij ... hihi.
's Avonds sliepen we in Bicheno. Dit is "the warm heart of the east coast" genoemd. Het zou hier enkele graden warmer zijn dan elders aan de East Coast. Hm zo voel ik het toch niet, nog steeds frisjes. Bicheno is voornamelijk bekend om z'n pinguinkolonies. Dus Gitte, je weet waar naartoe op je volgende reis! De pinguins zijn de kleinste van alle soorten, ik schat een 25 cm max - Fairy Pinguins. Pinguins hebben een zilverwitte buik en borst wat hen helpt bij de jacht in het water: als de vissen naar boven kijken zien ze de schittering van de lucht en niet zozeer de pinguin. En de roofvogels boven het wateroppervlak kunnen de pinguins moeilijk zien omdat de blauwgrijsachtige rug in het zee-oppervlak verdwijnt. In Bicheno kan je een pinguintour doen, maar dat leek niets voor ons. Er zijn ook nog "wilde" pinguins te zien in Bicheno. Ze komen uit de zee op de rotsen/ strand om uit te rusten en te nestelen (zomers). De wilde pinguins moet je met zorg behandelen: donkere kledij dragen, geen foto's nemen - het flitslicht zou hun retina verbranden en hen blind maken en dus vermoorden. Normaal is de late lente en zomer het seizoen om deze kleine "creatures" te zien. In de winter is het voor hen minder noodzakelijk om bij zonsondergang uit de zee te komen. Het zijn ook echte gewoontebeesten: ze volgen hun hele leven dezelfde weg in en uit het water. Als er iemand de weg blokkeert, zal de eerste in rij stoppen. Tekenfilmgewijs zouden ze dan tegen elkaar botsen tot die persoon uit de weg gaat. Zo grappig. Gelukkig had de dame van de backpackers ons dat verteld, want ik zat blijkbaar in hun weg! Ongelooflijk om deze wezentjes te zien! Hoewel je ogen erg goed aangepast aan de schemering moeten zijn en in winter kan je best ook iets windproof en warm aandoen. Deze pinguins zijn duidelijk niet gehaast en willen hun haar/ veren goed leggen voor ze hun "spurt" naar het struikgewas inzetten. Die spurt kan je letterlijk nemen, ze buigen licht naar voren en rennen zo snel als hun kleine voetjes aankunnen. Super om dit te kunnen meemaken!!!
Je merkt het, ik ben weg van Tasmanie en denk dat ik nog eens moet terugkomen (sorry mensen). Ik hoop dat ik net zulke aparte ervaringen in de rest van Australie kan meemaken.