Dave van Freo

Dave was de kat van mijn backpackers in Fremantle (Freo). Hij deed me denken aan Spinner (Vic & Pieter). Eerder ongeloolijk, maar hij sliep in onze dorm (gedeelde kamer). Gelukkig niet in of op mijn bed, dat zou ik toch niet echt hygienisch vinden.
Tja, zelfs in mijn laatste week aan de Westkust is er weer veel gebeurd of heb ik veel beleefd. Ik ben naar Perth gevlogen en mijn eerste impressie van de stad was “hm, leuke stad”, eindelijk. Perth heeft vele parken, groene pavilioenen en lijkt niet groot. Voor de eerste keer spreekt een Australische grootstad me aan. Ik kan dus begrijpen dat Marjolein eventueel wel in Perth zou kunnen wonen, maar niet in een andere Australische stad.
Ik ben nog geen volle week in Perth geweest, meer heb wel een vertrouwd gevoel. Ik schrijf dit vanuit het Belgian beer café met een echte kriek (Lindemans) voor m’n neus. Glimlach, ik hoop dat de meisjes van de volleyball zich amuseren en dat ze het misschien ook nog goed doen in de competitie. Ik moet bekennen dat ik nog geen bal heb aangeraakt… Het lijkt (of eerder IS) alsof ik amper op een strand ben geweest. Maar ik hou het zeker in m’n achterhoofd en wie weet … krijg ik al snel de kans. In Perth verblijf ik in de beste backpackers ooit. Ik denk niet dat een andere dit kan overtreffen. Zo proper, ongelooflijk, nooit gezien. De keuken, de badkamers en eigenlijk ook de kamers erg verzorgd en proper, net als in een hotel. Leuke mensen en een warm onthaal. Wat een verademing, dit krijgt van mij een 10/10. Zo fijn om je laatste dagen (nachten) door te brengen na ongeveer twee maanden “on the road” te zijn.
In mijn laatste week ben ik op daguitstap naar de Margaret River Region en Augusta gegaan. Op die uitstap leerde ik twee fijne, Nederlandse mensen kennen. Bijna leeftijdsgenoten, wat ons direct verbond. De rest van de groep (tour) was minstens 25 jaar ouder dan mij. Dus ja, wij met z’n drieen hadden veel plezier. We gingen tot aan Cape Leeuwin Naturaliste Park en zagen een Nederlandse gedenkplaat op de vuurtoren daar. Toch gek dat onze voorouders hier ook zijn geweest en dat je je eigen taal hier terugvindt. Cape Leeuwin is ook de plaats waar twee oceanen in elkaar overvloeien: de Zuidelijke en de Indische ocean. Waw, nu ben ik al op twee zulke punten geweest (hier en in Zuid-Afrika). We zagen ook het langste staketsel (jetty) in het Zuidelijke halfrond. Het was een erg lange dag (700 km), maar voldaan teruggekeerd.
Ik ging ook voor een verlengd weekend naar Fremantle, iets ten Zuiden van Perth. Freo is een leuk en charmant stadje met vele oude gebouwen. Het straalt een bohemien (volgens de reisgids) en – relaxte sfeer uit. Mensen informeerden me dat er op Zondag een markt is in Freo. Blijkbaar zijn ze het hele weekend open. Ach ja, het is leuk om naar een overdekte markt te gaan, maar eens je er een hebt bezocht, lijken ze allemaal hetzelfde. Ik ging liever door de stad kuieren en “mensen kijken”. Zondagmiddag ging een kinderdroom in vervulling. Ik deed een walvis-tour. In de open zee hoopten we bultruggen te zien … en we zagen ze!!! Ongelooflijk te beseffen dat zo’n groot dier (15 – 25 mtr) toch nog elegant kan zijn. Eerst zagen we twee bultruggen verschillende keren duiken, waarbij je hun “kleine” rugvin ziet en soms hun start nooi uitgelijnd tegen de horizon. Ze spuwden ook walvissnot door hun spuitgat (nooit inademen, teveel bacterieen). Daarna begon de echte show (ook andere dieren kwamen in de buurt): zij kwamen halverwege uit het water met hun hoofd en lieten zich dan zijdelings vallen. Ongelooflijk mooi! Ook deden ze iets gelijkaardig met hun staart. Hierbij halen ze hun staart uit het water en slaan hem op het wateroppervlak. Waw! Het enigste onderdeel wat we niet zagen was de “periscoop”, hierbij komen de bultruggen met hun hoofd erg zachtjes uit het water tot net voorbij ooghoogte en laten zich stilletjes terug zakken. Blijkbaar doen ze dit om te kijken wat er rondom hen gebeurd of om zich te orienteren (zien waar de kust is).
De volgende dag nam ik de ferry naar Rottnest Island (Rotto). De opvallendste, natuurlijke bewoners, quokka’s werden geacht erg grote ratten te zijn. De “eerste” mensen die aan wal gingen waren Nederlanders, vandaar de naam van het eiland. Quokka’s zijn geen ratten, maar een soort buideldier. Ik ontdekte het eiland per fiets. Oh wat keek ik uit om nog eens een keer te kunnen fietsen. Maar ja, je kan moeilijk een mountainbike vergelijken met mijn “stalen Hollandse ros”… en blijkbaar stond mijn zadel veel te laag. En ik was niet in de mogelijkheid het te verhogen. Met als gevolg dat ik vanaf het begin sukkelde om te trappen, zonder mijn benen te kunnen strekken… Daarom besloot ik dat het halve eiland wel voldoende was (12 km). Het water is ongelooflijk helder en bijna turkois van kleur. Prachtig! En ik zag effectief de quokka’s. Zij aanzien de mens als voederbron… hm, ik heb ze liever wat schuwer. Och, al bij al leuk om mee te maken. Rottnest is de perfecte “onthaasting”-plek.