Hoe moet het verder met me morgen ...

Nadat ik met pijn in het hart afscheid nam van Walter, heb ik de leegte in Australie kunnen op vullen met de komst van Louise. Ze kreeg een vintage zadel, een vintage voorlicht, m'n Van Beirendonck (afgebleekt door de Belgische wind en weersomstandigheden) fietstassen, wat extra fleurige spaakkraaltjes en uiteraard DE ultieme I AMsterdam "ding dong" fietsbel. En zo werd ons Louise roadworthy, nu de rest van Australie nog ;-) Want ik moet toegeven dat Australie niet echt het gedroomde fietsland is. Waar auto's in Belgie in een bebouwde kom 50km/hr mogen, is dat hier een 60km/hr. En idd het lijkt maar een extra 10km, maar het doet toch veel aan de beleving of nog erger als er zich een accident zou voordoen. In het centrum kan je bijna overal een fietspad op de weg, maar kom je naar de buitenwijken, dan verdwijnt dat idee al snel. Ons appartement ligt vlakbij een kruispunt van twee "grotere" wegen niet echt voorzien van fietspaden. Beeld je vier rijvakken in met de stoepstenen vlak langs de weg (zelfs geen parkeerplaatsen) en daar zoeven ze dan tegen 60km/hr langs... En dan is er nog de kwestie van de helm -> die is in OZ verplicht! Omdat zij de fiets zo weinig gebruiken als vervoersmiddel en dan vooral à la Tour de France kleden en rijden, is iedereen dus verplicht om een helm te dragen. Dit gezegd zijnde, elke keer als ik met Louise op uitstap ga, geniet ik er wel van. Er zijn gelukkig prachtige, rustige fietspaden, meestal in de buurt van de rivier (lees: vlakker dan de andere wegen), de vogeltjes die je hoort kwetteren in het parkje, de Bougainville (of hoe spel ik dit) die een beekje omarmen, en de zon op je rug, jaja dat is toch wel het leuke aan fietsen! Ondanks dat ik momenteel een snelle busverbinding met de stad heb, probeer ik wel regelmatig met de fiets buiten te komen. Laat die beentjes maar zwoegen!!!
Het lijkt alsof ik Europa nog maar net heb achtergelaten en toch zijn we al eind September.
Peter en ik hebben beslist om ons huurcontract met 6 mnd te verlengen en ik heb hier van geprofiteerd om een lente-poets te doen en een aantal veranderingen door te voeren. Een bezoekje aan IKEA later en we hebben nu een open boekenkast (de altax kast) in onze living en een schoenenkast, zodat alles veel opgeruimder lijkt/ is. Wij hadden ook twee "modern, artistieke" canvassen hangen, die nu subtiel naar de achterkant onze walk-in wardrobe zijn verbannen. In hun plaats prijken er nu twee "eigen werk" canvassen. Het trotse gevoel dat ik telkens krijg in de badkamer van Geertrui voel ik nu elke dag :-) Een zonsopgang waar de ochtendnevel nog laag in de dalen van Byron Bay-heuvels hangt en een nachtzicht van de stad - met de ferry die onder de Story Bridge vaart. Yep, ik voel mij gezegend. Na een jaar hier te wonen, mag een beetje persoonlijke toets worden aangebracht vonden wij.
Verder gaat mijn studentenleven gewoon verder. Veel extra taken toen ik terugkwam en een uitdagend vak dat we toch weer in alle schoonheid hebben kunnen afronden. Ik mag niet klagen. En volgens mijn visumcriteria mag ik slechts 20 uur per week werken tijdens mijn studies, met uitzondering van mijn schoolvakanties -> dan is het motto: hoe meer, hoe beter. Gelukkig houdt m'n manager daar wel rekening mee en werk in van vrijdag tot zondag, zodat net iets minder dan 20uur werk. Hopelijk kan ik het zo volhouden. Momenteel heb ik drie weken schoolvakantie, dus "FT" werken. Normaal gezien staan schoolvakanties in het café gelijk aan chaos, te veel orders waardoor langere wachttijden, grumpy customers, maar vooral krijsende en jengelende kinderen!!! Hiep hoi ;-) maar om de één of andere reden was het redelijk rustig het eerste weekend en de eerste dagen. Misschien leek het alleen maar zo omdat we voldoende bemand zijn en dan is het als een geoliede machine. Het is pas als we niet voldoende volk hebben dat de chaos en vooral de stress volgt. Ik hoop dat ik het nu niet ge- jinxed heb.
Momenteel ben ik diegene met het meest stabiele werk, want Peter is nog steeds thuis. Zijn office heeft hem verschillende bijscholingen en cursussen laten doen in augustus en begin september. Naar mijn gevoel, om hem bezig te houden. En vandaag moest hij ook weer op cursus, want hij had deze week al een paar keer gevraagd of ze geen werk voor hem hebben. Een zoethoudertje dus. Ach ja, ondertussen verdien ik toch een beetje, wat beter is dan niets (zoals in Peter's geval).
In september is het Brisbane festival, vergelijk het met de Zomer van Antwerpen. Ze hebben nu zelfs een spiegeltent opgesteld, maar ik ben niet zeker wat ze er doen en ik wil er geen $16 voor betalen ik weet tenslotte al hoe het eruit ziet vanbinnen. Het grote slotstuk is deze zaterdag wanneer ze 's avonds vuurwerk afschieten vanop verscheidene landmarks in de stad. Een slordige 17 ton vuurwerk zal een schitterend zicht geven. Vrienden van ons wonen vlak bij de Story Bridge in Kangaroo Point (waar ook Peter voordien woonde) en zij hebben iedereen uitgenodigd om de avond door te brengen. John speelt zelfs taxi service en komt iedereen ophalen, zodat wij allemaal kunnen drinken. Whoop, whoop, ik kijk er al naar uit!
En met deze "knal" wens ik jullie ook een fantastisch weekend